علائم ظهور

منظور از نشانه‏ هاى ظهور چيست؟

شيخ مفيده (ره) در كتاب الارشاد انبوهى از اين نشانه‏ ها و علايم را به طور فشرده نقل كرده است. به نظر او مهمترين نشانه‏ ها عبارت است از:
1 - جنبش ارتجاعى سفيانى.
2  -قتل سيد حسنى.
3-جنگ قدرت بنى عباس.
4- گرفتن خورشيد در نيم روز ماه رمضان.
5- شكافته شدن زمين و فرورفتن تجاوزكاران.
6  -فرورفتن زمين در مشرق و مغرب.
7  -توقف خورشيد به هنگام نيم روز در وسط آسمان.
8- طلوع خورشيد از مغرب.
9- قتل نفس زكيه پشت دروازه كوفه در زمره هفتاد تن از شايستگان.
10- بريده شدن سر مردى از بنى هاشم در ميان ركن و مقام.
-11  ويران شدن ديوار مسجد كوفه.
12- حركت پرچم‏هاى سياه از طرف خراسان.
-13  قيام جنبش يمنى.
14-  آشكار شدن مرد مغربى و تصرف سرزمين شام به وسيله لشگر او.
-15فروآمدن ترك‏ها در جزيره.
-16 فروآمدن روميان در رمله.
17- طلوع ستاره‏اى درخشان و نورانى بسان ماه و آن گاه انعطاف خاص آن.
18- پديدار شدن سرخى در آسمان و گسترش آن در آفاق آسمان.
19- پيدايش ستون آتشى در مشرق به مدت سه تا هفت روز.
20-  قيام امت عرب و بركنار شدن زمامداران عرب به وسيله ملت‏ هاى خويش و به دست گرفتن زمام امور كشورها به وسيله مردم.
21-  خروج جهان عرب از سيطره عجم (احتمالاً غربى‏ ها).
22-  كشته شدن رهبر مصر به دست مردم.
23- انهدام شام و اختلاف سه جريان سياسى در آن.

24- ورود پرچم‏هاى قيس و عرب به مصر و پرچم‏هاى «كنده» به خراسان.
25-  ورود سپاهى از سوى مغرب و رسيدن به آنها به دروازه شهر حيره.
26- شكستن ديوار فرات و جريان يافتن آب در كوچه‏ هاى كوفه.
27- خروج شصت پيامبر دروغين.
28-  خروج دوازده امام دروغين.
29- به آتش كشيده شدن مرد گران قدرى از بنى عباس بين جلولا و خانقين.
30-  ايجاد پل ارتباط ميان كوفه و بغداد.
31-  وزش بادى سياه در آغاز روز.
32-  ترس و ناامنى فراگيرى كه همه عراق و بغداد را فرا مى‏ گيرد.
33-  مرگ سريع و دردناك و نقص و زيان در اموال و جان و ثمرات.
34- آفت ملخ نابهنگام و بهنگام كشاورزى.
35 -برداشت كم محصولات زراعى.
-36 جنگ قدرت ميان عجم (غيرعرب) و خونريزى بسيار در ميان آنان.
37- شورش بردگان بر ضد برده داران و كشتن آنان.
38-  مسلمان شدن گروهى از بدعت گذاران و به صورت ميمون و خوك درآمدن آنان.
39-  تسلط كشورهاى عقب مانده به كشورهاى زورمندتر و ثروتمند.
41-  طنين افكن شدن ندايى از آسمان و رسيدن آن به گوش جهانيان به زبان‏هاى گوناگون.
41-  پديدار شدن چهره و سينه‏اى در كره خورشيد.
42- زنده شدن گروهى از مردگان و بازگشت آنان به دنيا به گونه‏اى كه مردم آنان را شناخته و با آنان ديدار مى ‏كنند.

 الارشاد، ص 356؛ بحارالانوار، ج 52، ص 220.. ... آن گاه است كه (مردم) از ظهور آن امام موعود در مكه مكرمه و بيت اللَّه آگاه مى ‏گردند و با شور و شوق و اخلاص به يارى او مى ‏شتابند ر.ك: محمدكاظم قزوينى، امام مهدى از ولادت تا ظهور، ص 293 و 294..
در رابطه با اين علايم و نشانه‏ ها، توجه به چند نكته بايسته است:
1-  باورداران به مصلح كل امام عصر(عج)، بايد همواره چشم انتظار ظهور آن حضرت باشند و با بهره ‏گيرى از اصل انتظار، آمادگى ‏هاى لازم را براى يارى و همراهى با امام موعود خويش كسب كنند. اين كه هنوز بعضى از نشانه ‏ها تحقق نيافته باشند، هرگز به معناى نفى لزوم انتظار در هر روز و شب نيست.
2- علايم و نشانه ‏هاى ظهور، چيزهايى هستند كه تا واضح نشوند، حضرت صاحب الزمان ظاهر نمى‏ شود و حدوث هر يك از آنها، دليل اين است كه ايام فرج تا اندازه‏اى نزديك شده است؛ اما دلالتى ندارد كه بعد از حدوث آن علامت، بلافاصله حضرت صاحب الامر ظهور كند؛ ولى در مورد بعضى از آنها (مانند قيام سيد حسنى، و خروج سفيانى و...)، تصريح شده كه مقارن ظهور آن حضرت واقع مى‏ شود.
3- خداوند امر ظهور امام زمان را تنها در يك شب، مقرر خواهد فرمود و در اين صورت نيازى به مقدمات طولانى نخواهد بود، بلكه بسيارى از نشانه‏ هاى ذكر شده در روايات ممكن است طى همان يك شب و روز تحقق يابد.
4-  بعضى از علايم و نشانه ‏ها، به طور اعجاز و خارق العاده واقع مى‏ شوند تا صحت ادعاى مهدى موعود(عج) را تأييد كنند و اهميت مسئله و فوق العاده بودن اوضاع را به جهانيان اعلام دارند. حكم اين علايم با ساير معجزات يكسان است و به صرف اين كه با جريان عادى سازگار نيست، نبايد آنها را مردود شناخت.
5 -يكى از دلايل ذكر اين نشانه‏ ها در روايات، آشنا شدن مردم با شرايط ويژه ‏اى است كه‏ قبل‏ از قيام‏  جهانى امام ‏مهدى(عج) پديد مى ‏آيد. آشنايى مردم با اين ويژگى‏ ها، مى ‏تواندعامل‏ مهمى در شناسايى‏ مدعيان دروغين مهدويت و رسوايى فرصت‏ طلبانى باشد كه از جهالت مردم تحت پوشش نام مهدى(عج) سوء استفاده مى‏كنند!
-6 احاديث اهل‏بيت ‏عليهم السلام علايم ظهور را به دو قسم تقسيم كرده‏اند:
يكى از آنها علايم حتمى است كه به هيچ قيد و شرطى مشروط نيست و قبل از ظهور بايد واقع شود.
قسم دوم؛ يعنى، علايم غيرحتمى، حوادثى است كه به طور مطلق و حتم از نشانه‏ هاى ظهور نيست؛ بلكه مشروط به شرطى است كه اگر آن شرط تحقق يابد، مشروط نيز محقق مى‏ شود.